Haar blik verhard en lijkt zich af te sluiten, waarna ze zakelijk mededeelt “ik wil je verleden wel voor je uit tekenen, maar je toekomst is misschien interessanter”.
“U bent waarzegster?” reageer ik lacherig.
“Integendeel, maar ik kan je exact uittekenen waar je behoeften liggen en waarom je nog steeds de ware niet gevonden hebt”.
“Vertel” reageer ik, op een toon die verraad dat haar insinuaties belachelijk zijn, doch ze blijft doodkalm en antwoordt “je hebt veel wisselende bedpartners, wat niet vreemd is gezien je uiterlijk, maar de reden dat je niemand aan je weet te binden is omdat je jezelf niet durft te laten gaan, omdat je eigen verlangens je beangstigen”.
‘Damn, dat is spot on!’ denk ik, waarna mijn tweede gedachte is ‘hoe weet zij dit?’
Mijn poging om mijn gedachten te verhullen, blijkt faliekant mislukt, want zij leest mijn gezicht en zegt “okay, dat klopt dus!” waarop ze vraagt “wil je ook weten wat je verlangens zijn, of geloof je wel dat ik ze kan bevredigen?”
‘Is dit een uitnodiging?’ vraag ik in mezelf én aan mezelf, doch ook deze gedachten lijkt ze ook te kunnen lezen, want ze zegt “ik geloof in het genot van het moment en dat geen enkele ontmoeting zonder reden is. De vraag is dus of jij je bloot durft te geven: letterlijk en figuurlijk?”
“Wat weet u dat ik niet weet?” vraag ik hakkelend, doch rechtuit.
“Fetisjisten zijn makkelijk herkenbaar” antwoordt zij “en ja, jij bent er één, terwijl je het misschien niet eens weet”.